can

Dil: Farsça cān

• [isim, sıfat]   İnsan ve hayvanlarda yaşamayı sağlayan ve ölümle vücuttan ayrılan madde dışı varlık; can kuşu, ruh
  • Canı yok edecek olan yine kendisidir.
• [isim, sıfat]   İnsanın kendi varlığı, özü
  • Bir kedi yavrusunu kurtarmak için ipe sarılıp kuyuya iner, canımı tehlikeye koyardım.
• [isim, sıfat]   Canlı olma durumu
  • Her şeyde bu mevsime mahsus bir can, bir dirilik kendini gösteriyordu.
• [isim, sıfat]   kişi
  • Benimle beraber dört canız.
• [isim, sıfat]   İnsanın duygularını taşıyan iç âlemi
  • Çirkin bana kurban, ben de güzele / Can sever güzeli, maldan ziyade
• [isim, sıfat]   Bektaşilik ve Mevlevilikte tarikat kardeşi
  • Şeyh çıkınca oradaki canlar da sırasıyla yürüyüp kapıya gelince dönüp baş kestikten sonra dışarı çıkarlar.
• [isim, sıfat]   Sevgi ve yakınlık duygusu ile kendisine bağlanılan
  • Alphonse Daudet ilk gençliğimin can yazarlarından biri idi.