dip

Dil: Türkçe

• [isim]   Oyuk veya çukur bir şeyin en alt bölümü; derin
  • Denizin dibinde oltanın ucu, etrafında izmaritler oynaşıyor.
• [isim]   taban (I)
  • Tencerenin dibi.
• [isim]   Dikili duran bir şeyin yerle birleştiği nokta ve çevresi veya bir şeyin yanı başı
  • Erkeklerin hepsi duvar dibindeydiler şimdi.
• [isim]   Kapalı bir yerin kapıya göre en uzak bölümü
  • Karagöz perdesinin karşısına dizilmiş koltuklardan en diptekine oturdu.
• [isim]   kıç
  • Hepsi de tavuğun dibinden sabah sabah çıkmış, taptazedir.