durmuş oturmuş

Dil: Türkçe

• [sıfat, mecaz]   Olgun, davranışları tutarlı (kimse)
  • Ona yetişemedi. Yetişse onu tuttuğu durmuş oturmuş bilge konuşmacılardan sanabilirdi.
• [sıfat, mecaz]   Derli toplu olan
  • Kuşkularım ve duraksamalarımla, bir türlü durmuş oturmuş bir düzene kavuşamamanın acısını çekiyorum.
• [sıfat, mecaz]   Aşırılığa kaçmamış
  • Üstelik de tabirlerle dolu, zengin, durmuş oturmuş bir dili vardı.