hüdayinabit

Dil: Farsça ḫudā + Arapça -į + nābit

• [sıfat, eskimiş, bitki bilimi, mecaz, mecaz]   Kendiliğinden yetişen (bitki)
  • Millî ruh ne gökten zembille iner, ne hüdayinabit gibi yerden biter, ne de durup dururken oluşur; olaylarla yoğrulup gün ışığına çıkar.
• [sıfat, eskimiş, bitki bilimi, mecaz, mecaz]   Başıboş büyümüş (kimse)
  • Bunlardan biri yahut hepsi, böyle hüdayinabit artistleri birdenbire coşturur.
• [sıfat, eskimiş, bitki bilimi, mecaz, mecaz]   Eğitim görmemiş, kendi kendini yetiştirmiş olan (kimse)
• [sıfat, eskimiş, bitki bilimi, mecaz, mecaz]   Yaradılıştan gelen, kendiliğinden olan, hiçbir yerden destek almayan