kaba

Dil: Türkçe

• [sıfat, isim, mecaz]   Özensiz, gelişigüzel yapılmış, zevksiz olan, ince karşıtı
  • Cebinden kaba fil dişi saplı bir de çakı çıkardı.
• [sıfat, isim, mecaz]   Taneleri iri
  • Kaba çakıl.
• [sıfat, isim, mecaz]   Görgüsü eksik, nezaketsiz (kimse)
  • Kaba, hantal, şivesiz bir sürü adamlar kafesinin önüne toplanırlar.
• [sıfat, isim, mecaz]   Hafif olduğu hâlde kalın veya hacimli
  • Kaba bir yün döşekle temiz bir şilte, yastık yorgan buldum.
• [sıfat, isim, mecaz]   Kuyruk sokumunun her iki yanındaki şişkin yer
  • Çocuklardan biri ağzından çok fena, çok kaba bir şey kaçırdı.
• [sıfat, isim, mecaz]   Terbiyeye, inceliğe aykırı, çirkin, kötü olan; yoz, anif