kabuk

Dil: Türkçe

• [isim, gök bilimi, coğrafya, tıp, hayvan bilimi]   Bir şeyin üstünü kaplayan ve onu dış etkilere karşı koruyan, kendiliğinden oluşmuş sertçe bölüm; kışır
  • Meyve kabuğu.
• [isim, gök bilimi, coğrafya, tıp, hayvan bilimi]   Ekmeğin pişme sırasında içinden daha çok sertleşen dış bölümü
  • Ağaç kabuğu.
• [isim, gök bilimi, coğrafya, tıp, hayvan bilimi]   Bir sıvı veya gazı dıştan saran, sert katman
  • Midye kabuğu.
• [isim, gök bilimi, coğrafya, tıp, hayvan bilimi]   Deri üzerinde bir yaranın veya sivilcenin kurumasıyla oluşan sertçe bölüm
  • Yer kabuğu.
• [isim, gök bilimi, coğrafya, tıp, hayvan bilimi]   Bir hayvanı dıştan örten kitinli, kalkerli, silisli, kemiksi veya boynuzsu örtü; kavkı
  • Herhâlde kabuklu bir deniz hayvanının kabuğu kesmiş olacak.