muhtar

Dil: Arapça muḫtār

• [isim, sıfat, eskimiş, sıfat, mecaz]   Köy ve mahallenin yasalarla belirtilmiş işlerini yürütmek için o köy veya mahallede oturanların seçtikleri kimse; köy muhtarı, mahalle muhtarı
  • Bir sabah kalktım, sofaya muhtar önde bütün köylü yığılmış.
• [isim, sıfat, eskimiş, sıfat, mecaz]   Köy ihtiyar heyetinin başı; kocabaşı
  • Milletin ağzı torba değil ki, iki gözüm, dikesin. Herkes dilediği hikmeti savurmakta muhtardır.
• [isim, sıfat, eskimiş, sıfat, mecaz]   özerk
• [isim, sıfat, eskimiş, sıfat, mecaz]   Her işe burnunu sokan