tabiat

Dil: Arapça ṭabīʿat

• [isim]   doğa
  • İnsan zekâsı tabiatın içinde değil tabiatın yanında, ayrı bir kuvvettir.
• [isim]   Doğal özellik
  • Arazinin tabiatı.
• [isim]   Dış dünyanın dağlar, denizler, kırlar vb. daha çok güzelliğiyle insana hitap eden tarafı
  • Mağrur, bazen zalim olacak kadar hiddetli, bazen çok müşfik ve hassas bir tabiattadır.
• [isim]   İnsanın sahip olduğu güce karşılık, dış dünyada hüküm sürmekte olan düzenden doğan güç
  • Abdi Bey, tabiat sahibi, altıncı kat terasında böyle bir bahçe tanzimi, doğrusu takdire şayan.
• [isim]   huy
• [isim]   Güzeli ayırma melekesi; zevk
• [isim]   İnsanın büyük abdest bozma kolaylığı veya zorluğu