uç

Dil: Türkçe

• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Genellikle uzun bir nesnenin incelerek biten son ve sivri noktası
  • Bu resmin iki gözü bir makasın ucu ile oyulmuştu.
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Bir şeyin baş veya son noktası
  • Kırk kişilik bir masanın bir ucunda, üç kişiyiz.
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Bir şeyin kenarı
  • İstikbal, bu yolun ucundan bir güneş gibi doğuyor.
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Dış kenar; periferi
  • Kalemin ucunu kâğıda değdiriyor, dikiş makinesi gibi, çizim bitinceye kadar kalemi kaldırmıyor.
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Bir uzaklığın son noktası
  • Ancak, Selçuklunun Bizans’la barış zamanlarında bile uçlardaki çatışmalar bitmez.
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Bir şeyin başı, tepesi
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Kurşun kalemlerde yazmayı sağlayan kömürden yapılan madde
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   sınır
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Bir şeye gereğinden çok fazla bağlanan, önem veren; ekstrem
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   Türk devletlerinde genellikle sınır boylarındaki eyalet ve sancak
• [isim, sıfat, tarih, tarih]   sınır boyu