üst

Dil: Türkçe

• [isim, sıfat, sıfat]   Bir şeyin yukarı, göğe doğru olan yanı; üzeri, fevk, alt karşıtı
  • Köyün üst tarafında, saman, taş ve yangın arasında, üstü sazlarla örtülmüş bir kulübenin önünde ateş yanıyor.
• [isim, sıfat, sıfat]   Bir şeyin görülen yanı, yüzü
  • Bu sefer taşın üstünden inip yere oturdu.
• [isim, sıfat, sıfat]   Bir şeyin dış yüzü; üzeri
  • O günden sonra kapıya diktiği bir bekçiye iş çıkışları işçilerin üstlerini arattı.
• [isim, sıfat, sıfat]   giysi
  • Sonunda, üstlerinin de onayıyla bir sınav yapmaya karar verdi.
• [isim, sıfat, sıfat]   Birine göre yüksek aşamada olan kimse; mafevk
  • Üstüne şal al, öyle git.
• [isim, sıfat, sıfat]   Vücudun beden bölümü
  • Bir liranın üstü olarak uşağın getirdiği yetmiş beş kuruşu masanın üstünden kaldırmaz.
• [isim, sıfat, sıfat]   Artan, geriye kalan bölüm
  • Kadınların beni böyle göz hapsine almaları yüzünden üst düğmelerimi gevşetemiyordum.
• [isim, sıfat, sıfat]   Birkaç şeyden birbirine göre yukarıda olan
  • Üst makam. Üst rütbedekiler.
• [isim, sıfat, sıfat]   Sınıflamalarda temel olarak alınan bir tipe göre ileri derecede olan