yaban

Dil: Farsça yābān

• [isim, sıfat, halk ağzında]   İnsan yaşamayan ıssız yer
  • Yaban keçisi. Yaban kedisi.
• [isim, sıfat, halk ağzında]   Vahşi olan, evcil olmayan canlı
  • Yaban sarımsağı.
• [isim, sıfat, halk ağzında]   Kendi kendine yetişen bitki
  • Az değildir varmadan senin gibi yurduna / Post verenler yabanın hayduduna, kurduna
• [isim, sıfat, halk ağzında]   Aile ocağından uzak olan yer
  • Yalnız, yaban ormanda yaşayan yerliler bu zehrin ilacını bilirler.
• [isim, sıfat, halk ağzında]   ıssız
  • Yerliler bize yaban derler ve aramıza katılmazlardı.
• [isim, sıfat, halk ağzında]   Yerli halktan olmayan kimse